“Mijn kinderen kennen me natuurlijk wel, maar dit interview gaf ze een inkijkje in wie ik écht ben. Ook als kind, als jonge vrouw. Dat was zó bijzonder.”
— Els (74)
“Ik voel me vereeuwigd. Alsof ik iets achterlaat wat blijft, zelfs als ik er straks niet meer ben.”
— Jan (81)
“Mijn kleinzoon van 12 zei: ‘Oma, ik wist niet dat u zulke dingen had meegemaakt!’ Dat was voor mij goud waard.”
— Marianne (79)
Mijn leven begon op maandag 15 maart 1943, een typische wasdag in huize Klevering. Mijn moeder had net de was opgehangen toen ze kramp in haar buik kreeg. En daar was ik. Een schriel, blauw doorschijnend baby’tje – kind nummer vier.
— Jenny (82)